Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΜΑΣ, ΧΡΗΣΤΟ ΦΙΩΤΑΚΗ

Τ.Π.: Χρήστο, σου μεταφέρω χαιρετισμούς από πολλούς φίλους του ράγκμπυ στην Ελλάδα, που πραγματικά χάρηκαν που σε ξαναείδαν σε αγώνες της Εθνικής μας. Πως σου φάνηκε το κλίμα και η ατμόσφαιρα; Σου είχαν λείψει;
Χ.Φ.: Όπως έχω ξαναπεί σε συνεντεύξεις μου, για μένα δεν υπάρχει πιο μεγάλη τιμή από το να μετέχω στην εθνική μας ομάδα. Ποτέ δεν ξεχνάω από πού ξεκίνησα και εκεί (στην Ελλάδα) θέλω να τελειώσω την καριέρα μου. Το όνειρό μου είναι να δω μια Ελληνική ομάδα να καταξιώνεται στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Τ.Π.: Άρα ήθελες να τα πας καλά στην επιστροφή σου αυτή!
Χ.Φ.: Όταν παίζω με την Εθνική μας, είμαι πάντα αγχωμένος και θέλω να δώσω το 150% του εαυτού μου. Θα άφηνα τα κόκαλά μου στο γήπεδο, αλλά δεν θα τα παρατούσα ποτέ. Έχω περάσει πολλά με κάποια από τα παιδιά που παίζουμε μαζί. Πάρα πολάαααα!!!
Τ.Π.: Γιατί όμως σε χάσαμε τόσο καιρό από την αγωνιστική δράση; Τι έγινε;
Χ.Φ.: Με χάσατε τόσο καιρό γιατί δεν ανανέωσα το συμβόλαιό μου με την ομάδα της Νίκαιας λόγω μείωσης του budget της. Οι αμοιβές των παικτών, έπεσαν πολύ χαμηλά, χωρίς να εξασφαλίζεται και κάτι. Έφυγαν δεκαπέντε παίκτες από την ομάδα! Δεν μπορείς να παίζεις ράγκμπυ επαγγελματικά και να πληρώνεσαι με το παιχνίδι, να μην έχεις ασφάλεια ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κλπ. Δεν είμαστε είκοσι χρόνων. Είμαι ένας άνθρωπος τριάντα χρόνων και πρέπει να κοιτάξω το μέλλον μου.
Τ.Π.: Εκτός ράγκμπυ;
Χ.Φ.: Αφοσιώθηκα στην επιχείρησή μου: executive personal training company στο Monte Carlo. Παράλληλα, εντελώς τυχαία, επιλέχθηκα για την ομάδα bobsleigh (έλκηθρο στον πάγο – Ολυμπιακό άθλημα) του Μονακό. Με το ράγκμπυ δεν ξέκοψα. Είχα προτάσεις για κάποιες ομάδες στην Ιταλία, την Αγγλία και τη βόρεια Γαλλία, αλλά τα λεφτά ήταν πολύ λίγα για τέτοια αλλαγή.
Τ.Π.: Γιατί δεν έπαιξες όμως στα δυο προηγούμενα παιχνίδια της Εθνικής;
Χ.Φ.: Ο λόγος ήταν καθαρά «πολιτικός». Ο προπονητής δεν με πήρε γιατί είπα ότι δεν μπορώ να έρθω δέκα μέρες νωρίτερα για προπόνηση. Είμαστε σοβαροί; Πληρώνω τριακόσια με πεντακόσια ευρώ εισιτήριο για να έρθω, γίνομαι «φόρτωμα» σε κάποιον φίλο για μια εβδομάδα, μεταφορικά, φαγητό κλπ και χάνω και τριάντα – σαράντα ώρες δουλειάς και να μου λέει κάποιος οτι δεν θα με πάρει στην ομάδα; Τέλος πάντων, γύρισα και έδειξα ποιος είμαι και γιατί τα κατάφερα στο εξωτερικό. Με πράξεις και όχι με λόγια.
Τ.Π.: Και τα κατάφερες σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα! Αλήθεια όμως: η Β’ Γαλλίας είναι μια πλήρως επαγγελματική κατηγορία. Οι απαιτήσεις, πόσο δύσκολες ήταν;
Χ.Φ.: Το γαλλικό ράγκμπυ είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πολύ διαφορετικό από το αγγλικό όπου έπαιξα αρχικά. Η γλώσσα είναι επίσης δύσκολη και γενικά το παιχνίδι είναι loose .... κάτι που μου ταιριάζει.
Τ.Π.: Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να προσαρμοστείς;
Χ.Φ.: Δυσκολεύτηκα αρκετά να προσαρμοστώ και έμεινα στον πάγκο για πολύ καιρό, παρ’ όλο που ποτέ δεν έκανα κάτι λάθος σε ένα παιχνίδι. Πάντα προσπαθούσα να κάνω τα βασικά σωστά. Σιγά – σιγά, σε αυτά τα δέκα με είκοσι λεπτά που μου δίνονταν, απέδειξα ότι μπορώ να ξεκινάω βασικός στην ομάδα. Αυτό παρόλο που πέρυσι είχαν δυσκολέψει τα πράγματα μιας και έπαιζα σε μια ομάδα που είχε τέσσερα wings: εμένα, τον Julien Camminati που παίζει στην Brive full back, τον Dan Luger (θρύλος) και τον Lome Fatau, πρώην παίκτη των Hurricanes στην super 14. Άρα καταλαβαίνετε πόοοοοσο δύσκολο ήταν.
Τ.Π.: Διαρκής και έντονος ανταγωνισμός για τη θέση δηλαδή.
Χ.Φ.: Κάθε φορά που έφευγα να παίξω με την Εθνική, όταν γύριζα, ήμουν αναπληρωματικός. Πάντα είχα πρόβλημα. Κανείς δεν το κατάλαβε από τι λούκι περνούσα. Κάθε φορά που κάποιος γινόταν προπονητής, ο Magne, ο Niall, ή οποιοσδήποτε, όλοι ήθελαν εμάς απίκο, αλλά λεφτά από την Ομοσπονδία, τίποτα. Ούτε διαμονή, ούτε οδοιπορικά. Άστα, χάλια, τι μου τα θυμίζεις.
Τ.Π.: Από τη μεριά σου έκανες το «καθήκον» σου. Άλλωστε, η ένταξή σου στην ομάδα της Κυανής Ακτής, ήταν μια μεγάλη κατάκτηση. Στη κατηγορία αυτή (Β’ Γαλλίας) δεν είχε ξαναγωνιστεί έλληνας παίκτης. Πες μας πως βίωσες την αίγλη του Γαλλικού πρωταθλήματος; Και τελικά πόσο μεγάλο κέρδος είναι για έναν έλληνα αθλητή (ή γενικότερα για κάποιον αθλητή από χώρα όπου το ράγκμπυ δεν είναι τόσο ανεπτυγμένο) να είναι συμπαίκτης με αθλητές πολύ έμπειρους και «φτασμένους»;
Χ.Φ.: Δεν υπήρξε ποτέ κανένας μεγάλος παίκτης που να έπαιξα μαζί του και να μη με ενθάρρυνε. Το αντίθετο! Πίστευαν σε μένα και με βοηθούσαν να γίνω καλύτερος!! Άλλωστε το ράγκμπυ, είναι ομαδικό άθλημα. Κάθε φτασμένος παίκτης κοιτάει το καλά της ομάδας του, που είναι να είναι όλοι στο ίδιο επίπεδο για να έχει καλύτερη απόδοση όλη η ομάδα!


Τ.Π.: Μετά τη συνέντευξη αυτή, θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο Φιωτάκη για το γεγονός του οτι, όχι απλά θέλησε να μιλήσει στο rugbynews.gr αλλά επιπλέον, μίλησε ξεκάθαρα και έδωσε ένα καλό παράδειγμα στους νέους, ως αθλητής και ως προσωπικότητα.

2 σχόλια:

Αρνό ΝΤΕΛΕΡΜ είπε...

Διόρθωση...όχι Β'Εθνική Γαλλίας αλλά Γ´ Εθνική είναι η Νίκαια.

Προμηθέας είπε...

Όντως, η Νίκαια ΗΤΑΝ στην Pro D2 και τώρα είναι στην Federale 1